PLESIR KARO KANCA
Suwara manuk nembang nggambarke kebahagiaan. “Jar wis awan, arep kuliah ora kowe?” seru bapak nangekne aku neng esuk kuwi. “Iya sedhela,” jawabku. Aku cepet tangi saka paturon, adus, sarapan nuli mangkat menyang kampus.
Jarak omahku menyang kampus emang adoh, ning aku sanuli sumaguh kanggo lunga, maklum ana sawong prawan sing nggawe aku semangat. Dheweke sahabatku neng kampus jenenge Intan. aku emang dhemen padha dheweke, ning dak ora wani matakne dheweke, dheweke ayu, legi lan super cuek.
Sangantine neng kampus, aku diajak saka Dina lunga menyang desa jambu kanggo njupuk rambutan neng kebon Rio. “Bang arep melu ora menyang kebon rambutan Rio?” tembung Dina. “Neng endi?” jawabku. “Neng desa jambu” balas Dina.
“Kowe melu ora kak?” takonku marang Nika. “Melu bang, Intan ora ditakon bang, sahut Nika karo ngesem. “Iya kak. Intan arep melu ora menyang kebon Rio?” takonku. “Ora ngerti.” Saben aku sing pitakon mesti jawaban Intan siji utawa loro tembung wae jawabane, nggawe aku lumuh arep ngomong padha dheweke.
Dina kuwi kami mulih luwih awal, jam 10 esuk kelas wis dibuyarke. Kami juk lunga menyang kontrakan Yuda kanggo nunggu kanca-kanca sing liya mulih saka kampus. Ujare si jam 10.30 wis lunga ning ana sing mulih jam 11, ana sing menyang bengkel, ana sing ngisi bensin dhisik.
“Dadi melu ora tan, yen arep melu padha bang Fajar ae,” tembung Dina. “Ora melu, yen mulih bengi mengko kami kena nesu” tembung Intan. Jujur aku rumangsa ana sing kurang amarga dheweke ora melu.
Awake dhewe lunga jam 11.30 nggunakne sepeda montor saakeh 7 buah, walau panas terik lan dalan berbukit ora ngalangi jangkah kami kanggo menuju desa jambu. Tenan dalan sing nyenengna, neng jero dalan kami ngguyon gurau dadine ora krasa nganti uga menyang omah Rio. Teka wis awan, buyar salat lan pangan kami cepet berkemas lan lunga menyang kebon Rio.
Ning demen jero dalan cuaca ngowah drastis, srengenge ora meneh bisa nembus mendung, mendung pun ora bisa ndesa banyu. Udan mudhun lebat ora ngalangi jangkah nuju kebon rambutan duwe Rio. Sangantine neng kebon klambi kami kabeh teles kuyup, Dino lan Riki teras memanjat wit rambutan, kami sing neng ngisor ngumpulake lan mlebokake dheweke menjero karung. Wayah nuli ngono cepet, senja neng ufuk kulon anyak ngabang, kami cepet mulih saka kebon lan berkemas.
Buyar salat maghrib kami mulih saka omah Rio, ning dalan sing kami nuleni lecet banget lan licin sing nggawe Rizal nganti-nganti tumbang, montor Gugun lan Indra ora bisa dalan lan montor kami sing liyane kudu disurung. Dadi kami pun kudu muter walik montor kami mileh dalan liya sing luwih aman. Kami teka menyang kontrakan Yuda wis larut bengi. Ora ana rasa kuciwa, ora ana penyesalan, sing katon mung kebahagiaan walau ati iki krasa hambar amarga ora ana Intan.
